1/ Wojny Cezara:
Cezar nie chciał rezygnować z planów podboju świata. Cały czas kontynuował wojny. Do swoich zwycięstw mógł zaliczyć;
- pokonanie Farancesa – uzurpatora do władzy w królestwie Piemontu. Zwycięstwo to Cezar podsumował trzema słowami - „veni, vidi, vici” – przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem.
- W 46 roku p. n. e. Cezar pokonał wojska w Afryce Północnej;
- W 45 roku p. n. e. pokonał pod Mudaną w Hiszpanii synów Pompejusza.
(W przerwach pomiędzy bitwami Cezar wracał do Rzymu, miał jednak problem z ustaleniem podstaw, na których mogłaby opierać się jego władza.)
2/Spisek przeciwko Cezarowi:
Od 59 roku p. n. e. Cezar pięciokrotnie był wybierany konsulem i trzykrotnie dyktatorem. Ostatecznie w 44 roku został mianowany dyktatorem wieczystym. Miał to być tytuł dożywotni i taki był. Cezar nie cieszył się nim długo. 15 marca 44 roku p. n. e. został zasztyletowany. Otrzymał 23 ciosy sztyletem, z czego tylko 1 był śmiertelny.
Głównymi spiskowcami byli:
- Marek Juniusz Brutus,
- Decymus Juniusz Brutus,
- Gajusz Kasjusz Longinus,
- Gajusz Treboniusz,
- Serwiusz Sulpicjusz Galba,
- Lucjusz Mincjusz Basylus,
- Publiusz Serwiliusz Kaska:
- Lucjusz Tiliusz Cymber.
(Byli oni najbardziej zaufanymi współpracownikami Cezara, ale nie docenił ich. Zawdzięczali mu duże majątki i wysokie urzędy państwowe, czego nie mogli znieść. To właśnie pchnęło ich do zamordowania Cezara.)
Ponieważ Cezar formalnie nie mógł uznać Cezariona za swego syna, więc jeszcze przed śmiercią na swego dziedzica wyznaczył wnuka swej młodszej siostry - Gajusza Oktawiusza, który przyjął nazwisko Gajusz Juliusz Cezar Oktawian. 1 stycznia 42 roku p. n. e. Cezar na mocy uchwały senatu i ludu rzymskiego został zaliczony w poczet bogów jako Divus Iulius (Boski Juliusz).
0 komentarze:
Prześlij komentarz